“volwaardig” voelen

Afgelopen dinsdag zette ik een post op facebook.

“Voor het eerst dat ik lessen ECHT kan volgen. Dankzij de tolk. Dankbaar dat er schrijf- en gebarentolken bestaan, en ik een hele leuke cursus kan doen! Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik me voor het eerst “volwaardig” voel.— gelukkig.”

Dit wil ik even toelichten. Ten eerste ben ik natuurlijk volwaardig, ook altijd geweest. Maar als je elke keer op cursussen (en daarvoor school) in een les de helft (of meer) niet meekrijgt, ka-pot uit de les komt en eigenlijk geen energie meer hebt voor huiswerk en opdrachten, dan krijg je toch het gevoel dat je niet slim genoeg bent voor die cursus of lesstof.

En dat het anders kan ben ik nu dus eindelijk achter.

Uiteraard maak ik vaker gebruik van tolken. Sinds een jaar of 10-12. Sporadisch zette ik ze in, en nu steeds meer. Maar ja, 30 uur per jaar, zuinig op zijn, stel dat er wat gebeurt waardoor je over die 30 uur heen komt. Wat ik toen niet wist maar nu wel: kom je over die 30 uur heen zijn er nog andere mogelijkheden, potjes en vast foefjes als het ECHT nodig is. Nu weet ik dat je ook extra uren aan kan vragen.

Sinds een jaar ben ik bij de Stichting Plotsdoven. En het Nederlands GebarenKoor. Een verademing om steeds zoveel tolken te zien en te kunnen gebruiken en een enorme stimulans om tolken nog meer in te zetten, want je ziet en hoort en leest over wat anderen doen.

Nu heb ik de kans gekregen om cursussen te doen, om uiteindelijk Grafisch Vormgever te worden. Mijn eis was deze keer, dat ik echt voor alle lesuren een tolk erbij zou hebben. Schrijftolk of NmG tolk, liefst een die allebei kan zodat hij/zij zich kan aanpassen aan de situatie. 2 cursussen heb ik al gedaan, Photoshop en Indesign. Dat was ook al fijn. Maar nu heb ik theorie, Media Vormgeving Basis. Typografie. Echt “les”, niet alleen een pakket leren. En een hele fijne tolk, die alle lessen voor me komt tolken!

En met de tolk erbij merkte ik afgelopen dinsdagavond, de 2e les, hoeveel meer ik me als een gewone leerling voelde.

In de trein terug kwam het besef: ik ben niet kapot na deze les. Alle stof die behandeld is kon ik gewoon volgen, ik kon de juiste (stomme 🙂 ) vragen stellen, de juiste antwoorden geven. Ik heb energie voor het huiswerk, ik ga morgen niet de halve dag op de bank doorbrengen omdat ik moet bijkomen. Nee, ik ben nu als een “echt” mens. Door de tolk wordt de hindernis van mijn gehoor gecompenseerd en ben ik “volwaardig”.

Tegelijkertijd is het verdriet verwerken. Had ik dit gehad toen ik jonger was,….   Even verwerken en dan weer genieten van wat ik NU heb en NU nog allemaal kan doen!.

En ik wil ook het cursusbedrijf even noemen. Ik mailde voor informatie, en zette in de mail dat ik doof ben en daarom niet bel voor informatie, zei niks over een tolk. Ik kreeg prompt een mail terug met: Oh onze lessen kan je prima doen met tolk, geen probleem!  Zo kan het ook!

En NU huiswerk maken. Anders krijg ik op mijn donder van de tolk.. oh nee docent 🙂