“volwaardig” voelen

Afgelopen dinsdag zette ik een post op facebook.

“Voor het eerst dat ik lessen ECHT kan volgen. Dankzij de tolk. Dankbaar dat er schrijf- en gebarentolken bestaan, en ik een hele leuke cursus kan doen! Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik me voor het eerst “volwaardig” voel.— gelukkig.”

Dit wil ik even toelichten. Ten eerste ben ik natuurlijk volwaardig, ook altijd geweest. Maar als je elke keer op cursussen (en daarvoor school) in een les de helft (of meer) niet meekrijgt, ka-pot uit de les komt en eigenlijk geen energie meer hebt voor huiswerk en opdrachten, dan krijg je toch het gevoel dat je niet slim genoeg bent voor die cursus of lesstof.

En dat het anders kan ben ik nu dus eindelijk achter.

Uiteraard maak ik vaker gebruik van tolken. Sinds een jaar of 10-12. Sporadisch zette ik ze in, en nu steeds meer. Maar ja, 30 uur per jaar, zuinig op zijn, stel dat er wat gebeurt waardoor je over die 30 uur heen komt. Wat ik toen niet wist maar nu wel: kom je over die 30 uur heen zijn er nog andere mogelijkheden, potjes en vast foefjes als het ECHT nodig is. Nu weet ik dat je ook extra uren aan kan vragen.

Sinds een jaar ben ik bij de Stichting Plotsdoven. En het Nederlands GebarenKoor. Een verademing om steeds zoveel tolken te zien en te kunnen gebruiken en een enorme stimulans om tolken nog meer in te zetten, want je ziet en hoort en leest over wat anderen doen.

Nu heb ik de kans gekregen om cursussen te doen, om uiteindelijk Grafisch Vormgever te worden. Mijn eis was deze keer, dat ik echt voor alle lesuren een tolk erbij zou hebben. Schrijftolk of NmG tolk, liefst een die allebei kan zodat hij/zij zich kan aanpassen aan de situatie. 2 cursussen heb ik al gedaan, Photoshop en Indesign. Dat was ook al fijn. Maar nu heb ik theorie, Media Vormgeving Basis. Typografie. Echt “les”, niet alleen een pakket leren. En een hele fijne tolk, die alle lessen voor me komt tolken!

En met de tolk erbij merkte ik afgelopen dinsdagavond, de 2e les, hoeveel meer ik me als een gewone leerling voelde.

In de trein terug kwam het besef: ik ben niet kapot na deze les. Alle stof die behandeld is kon ik gewoon volgen, ik kon de juiste (stomme 🙂 ) vragen stellen, de juiste antwoorden geven. Ik heb energie voor het huiswerk, ik ga morgen niet de halve dag op de bank doorbrengen omdat ik moet bijkomen. Nee, ik ben nu als een “echt” mens. Door de tolk wordt de hindernis van mijn gehoor gecompenseerd en ben ik “volwaardig”.

Tegelijkertijd is het verdriet verwerken. Had ik dit gehad toen ik jonger was,….   Even verwerken en dan weer genieten van wat ik NU heb en NU nog allemaal kan doen!.

En ik wil ook het cursusbedrijf even noemen. Ik mailde voor informatie, en zette in de mail dat ik doof ben en daarom niet bel voor informatie, zei niks over een tolk. Ik kreeg prompt een mail terug met: Oh onze lessen kan je prima doen met tolk, geen probleem!  Zo kan het ook!

En NU huiswerk maken. Anders krijg ik op mijn donder van de tolk.. oh nee docent 🙂

Updeet

Nadat ik eergisteren een blog postte en tot de ontdekking kwam dat ik al 1.5 jaar niets meer geschreven had heb ik mijn blog weer eens helemaal doorgelezen. (gelukkig was het niet al te veel)

En realiseerde me dat er heel veel veranderd is. Dus een kleine update is wellicht op zijn plaats.

Ik ben weer single en dat was even heftig. Dochter2 en ik hebben onze draai weer gevonden. Ik ben lid geworden van de stichting Plotsdoven en kwam daar in een warm bad. Als gevolg daarvan ben ik gaan zingen in het Nederlands Gebarenkoor. Nog een warm bad. Mijn eerste optreden heb ik ook al gehad op de WereldDovenDag in Dordrecht.  Er is wat van te zien op de facebookpagina van het koor.

Wat ingezet werd met 100% slechthorend ging door naar stichting plotsdoven, waar ik een heel stel maffe, leuke, gekke, lieve, verstandige, menselijke mensen heb ontmoet, waar ik me gewoon heel erg tussen thuis voel. Bij 100% slechthorend ook maar die groep is gewoon wat jonger. Ik ben wat mensen tegengekomen van vroeger, de klik met anderen is er gewoon. Kortom, die hebben mij -onbewust- geholpen weer mezelf te worden.

En ik wandel veel meer. Vanaf de zomer probeer ik 2 x per week van Hilversum naar Bussum te lopen over de hei. Soms lukt het geen keer soms maar 1 keer en soms een paar weken achter elkaar 2x . het is ongeveer 7 km, direct na mijn werk. En ook met de stichting plotsdoven wandel ik regelmatig.

Dochter2 is op een andere school begonnen en dat pakt goed uit. Het is wel verder fietsen maar dat heeft duidelijk ook voordelen. Conditie! Charlie is nog steeds haar lieveling en die gaan we 1x per week knuffelen.

Ik werk nog gewoon waar ik werk, en hoewel er niet heel veel veranderd is,  merk ik toch wel veranderingen. Ik ben me meer bewust van veel dingen waardoor ik assertiever kan zijn, op een goede manier.

En verder nog meer fijne contacten met fijne mensen en vrienden.

Kortom. Life is good!

Het Stortmoment

Zittend op een bankje bij “het stort” , uitkijkend over de spoorlijn en de oostvaardersplassen gebeurt er iets waardoor ik weer een blog wil schrijven. En als ik dan de volgende dag de blog even bekijk zie ik dat het ruim 1.5 jaar geleden is dat ik wat schreef.

Er zijn afgelopen 1.5 jaar veel dingen gebeurd. Minder leuke dingen maar ook leuke dingen. De rust en ruimte om nu weer mezelf te zijn is weer terug, dus ook rust en ruimte om zo af en toe te bloggen. En dat is fijn!. Er komt weer een drukke periode aan, maar dat zien we dan wel weer.

Afijn, terug naar het stort. Bij het kottersbos is een natuurboulevard aangelegd of verbeterd, is mij niet helemaal duidelijk. Een duidelijk wandelpad kronkelt naar het uitzichtspunt daar. En op dat punt wordt het “het stort” genoemd. Daar voeren vroeger boten die slib en zand stortten. http://staatsbosbeheerflevoland.wordpress.com/2013/07/04/natuurboulevard-kotterbos-wordt-aantrekkelijker/

Het is een mooi heuveltje bankje erbovenop waar je lekker op kan zitten. Al kwebbelend met Floortje realiseerde ik me ineens dat ik de treinen al hoor voor ik ze zie! Regelmatig komen treinen langs, intercities en sprinters. De intercity van rechts hoor ik beter dan de sprinters die een hoger geluid geven. Nu is dit niet zo bijzonder maar wel: ik realiseerde me ineens dat ik, terwijl ik de andere kant op keek, al besefte dat ik de trein hoorde. Dus niet: hee een geluid. Maar: Hee er komt weer een trein!

Hoortraining op locatie! En ook nog wat meer geoefend: vogelgeluidjes. Het blijft leuk om de geluidjes te horen al herken ik ze nauwelijks. Wel dat het geluid van een kraai anders is dan al die tjilpers. Het burlen van de herten hoorde ik helaas niet. Floortje wel, het was ook bijzonder om in de verte die herten te zien lopen.

Dat ik wel meer gebruik maak van mijn gehoor is me wel duidelijker. Ik push het niet meer, dat triggert teveel tinntus maar soms merk ik ineens dat ik “afhankelijk” ben geworden van een geluid. Zo moet ik 4 x per week de post opvangen op het werk. Niks bijzonders maar tot ca een jaar geleden was het nogal vervelend want ik moest wachten tot het schermpje van het cameraatje bij de deur aanging voor ik het wist. Dus de hele tijd naar dat schermpje kijken.

Ongeveer een jaar geleden realiseerde ik me ineens: hee, dat geluid is van de deurbel. Die gaat eerder af dan het schermpje, en een paar keer. Dus nu zit ik gewoon in de buurt van dat ding op mijn mobiel wat wordfeud woordjes te leggen of facebook te bekijken. En HOOR ik het als de bel gaat. Er zijn nog andere geluiden van de telefoon enzo maar die zijn anders, het verschil HOOR ik echt.

En ik geniet ervan dat dit zo is!.

100%… ja wat?

Afgelopen zaterdag was ik in Arnhem bij een netwerkborren van 100% slechthorend , iets wat ik eind vorig jaar ook gedaan had maar dat was in Haarlem.

Het was zo fijn een aantal van de vorige keer weer te zien, maar ook erg leuk wat nieuwe gezichten en kennismakingen.

Wat is er nou zo speciaal aan een slechthorende netwerkborrel? Nou, afgezien van de heerlijke herkenning wederzijds (neem ik aan) is het fijn om ook tips en trucs samen te delen. Deze keer stond in het teken van werkplekaanpassingen, en PlanPlanadvies  gaf een uitstekende lezing met interessante case-voorbeelden. Ik heb zelf niets aan technische geluids oplossingen, maar er werden ook dingen aangegeven die eigenlijk gewoon zouden moeten zijn, zoals voor voldoende rust zorgen, rustige werkplek etc. Heb ik nu gelukkig maar het heeft me toen veel moeite gekost om dit voor elkaar te krijgen. Nu weet ik dat ik hiervoor dus een bedrijf als PlanPlanAdvies kan inschakelen voor dat soort dingen.

Maar goed, ik wilde het hebben over 100%. Nu had iemand, ik meen Bianca daarover geschreven maar ik kan het niet meer terugvinden. (dus Bianca, graag de link :)) Ik vond het zo grappig te merken dat, elke keer als ik zei dat ik doof ben (ipv slechthorend) mensen verbaasd keken. Zo van “he? wat doet zij hier dan, ze lijkt helemaal niet doof” **** en hier de link naar Biancas blog : http://biancavdhorst.wordpress.com/*****

Ik mag dan wel, zonder mijn CI helemaal doof zijn, met CI ben ik dat eigenlijk ook. Ik heb een beetje steun aan het geluid maar ik versta niets vanuit de geluiden. Maar zoals velen weten praat ik eigenlijk tamelijk gewoon en is mijn liplezen euh.. nogal goed. Is voordeel, maar ook nadeel.

Vroeger zei ik altijd dat ik slechthorend was. Juist vanwege het feit dat “doof” voor veel mensen negatiever klinkt dan slechthorend. Dat heb ik veranderd, want ik ben tenslotte een dove. Waar niks mis mee is natuurlijk behalve dat het wel eens lastig is. Het is ook duidelijker: mensen hoeven niet harder te gaan praten, dat hoor ik toch niet.

En hier zit mijn “mijmering” van vandaag: al die gradaties en de vooroordelen die we allemaal hebben (ja, ik ook hoor!) over wat we denken dat wat de ander zegt inhoudt. (volgt u mij nog?) Ik denk dat je nooit helemaal duidelijk je eigen kunne duidelijk kunt maken. Ik kan veel, heel veel, alleen niet horen en daardoor vallen bepaalde dingen af. Maar heel veel ook niet met wat aanpassingen. (en ik heb hier bewust eigen kunne gezet en niet “eigen niet-kunne”)

In hoeverre is het eigenlijk belangrijk om te weten hoe doof, slechthorend of zuiver gehoor iemand heeft? Meestal niet natuurlijk. Het is je instelling in het leven, je manier van communiceren, en of de omgeving bij je past of niet die maakt of je je ergens thuis voelt.

Ik voel mij thuis bij 100% slechthorend. Omdat ik daar wel de herkenning heb van leven in een horende wereld met hoorhobbeltjes, zonder dat het zwaar voelt. Met mensen die “net als ik” zijn. Mensen die soms net zo verlegen naar mij staan te kijken als ik naar hun met “durf ik wel een gesprek te beginnen” (want ja dat durf je niet altijd gelijk met iedereen natuurlijk, tenminste, ik niet) mensen bij wie je je realiseert, dat JIJ nu eens ook moeite moet doen om duidelijk te praten. Mensen met een enorme drive en enorme warmte.

Mijn gehoor is 100% slecht. Maar hier viel het weer eens weg tussen alle andere verschillende procenten. Heerlijk!

Maaaaamaaaa!

Mooie titel he!

Op 17 oktober, de verjaardag van mijn lieve zusje (die ik al een hele poos niet gezien heb trouwens, de vraag is dus maar of we wel zo lief zijn eigenlijk :)) was ik weer bij het UMC voor een afregeling. Het zit zo, de maand voor het dansweekend had ik erg veel last gekregen van de geluiden als ik een tinnitusaanval had. Zo erg dat ik de CI zo af en toe echt af moest doen.  Ook op het werk en dat vind ik niet fijn. Dus ik had om een nieuwe afregeling gevraagd, om er een heel zacht programma aan toe te voegen. Eerst kreeg ik de datum van 17 oktober maar ik kreeg steeds meer last dus nog een snellere tussendoor afregeling ook gekregen.  Tijdens die afregeling zei de andere audiologe dat het wel een heel erg standaardprogramma was dat ik had en dat we een persoonlijkere, aangepastere konden maken. Dus de 17e lieten we staan.

Helemaal opnieuw vanaf de grond opgebouwd.  Ipv dat de lijn behoorlijk “recht” loopt is het nu meer een curve.

Rustiger geluid en de irritante geluiden zijn niet zo knarsetandend erg meer. Nog niet fijn, maar dat hoeft ook niet.

Stemmen zijn ook iets anders geworden. Hoe anders weet ik niet precies, meer tja “helder”?

Maar de leuke dingen ervan…. ik liep laatst weg uit de keuken waar jongste dochter zat en ineens denk ik, he, waren dat niet AA-AA geluiden? en ik draai me om en ja, ze had MAAMAA geroepen! *ontroerd*

Het duurt even voor ik de koppeling maak tussen wat ik hoor en wat het kan zijn. Logisch.

Oefenen met CochFit nog niet gedaan, even teveel andere dingen (zoals zware verkoudheid) tussendoor gekomen maar binnenkort ga ik dat weer oppakken.

En andere geluiden die ik nu ineens hoor. Zo leuk!. De stem van de ander uit de telefoon (J zat te bellen voor me en ik hoorde stemgeluiden als hij niks zei) En vandaag dat ik aan mijn bureau zat, in dit kantoortje zitten 3 personen. Een horende, een SH (ook CI ) en ik. En een andere collega stond in de deur met zijn plastic bekertje geluid te maken en IK keek op, de andere twee niet. HAHAHA! Dat zijn leuke dingen.

Eind november weer een afregeling bij deze audiologe. Hoewel de vorige ook prima was heb ik de indruk dat deze wat avontuurlijker is in het uitproberen van dingen. En met recht heeft het me nu al wat voordeel opgeleverd. Het feit dat ik een keer heb kunnen reageren op het roepen van mijn kind….  (en nou weer oostindisch doof daarvoor gaan leren worden, pffff)

 

 

 

Coaching en zo.

Ik loop al een poosje met gedachten rond over een blogpost over werkzoeken.

En de begeleiding van coaches.

Mede door de blogs, vlogs, levenslessen, gedachten en verhalen van Jacob Jan Voerman, te vinden op http://jacobjanvoerman.nl.

Jacob Jan is zelf een coach die mensen met een auditieve beperking begeleidt. En hij heeft veel gedachten over hoe het wel zou moeten en wat eigenlijk niet goed zit enzovoortsels. Herkenbaar want wat “zou moeten” volgens de “regels en mode in coachland” is niet altijd wat kan, wat bij je past, wat logisch is, wat je wilt etc.

Mijn werk dat ik nu doe heb ik gekregen dmv begeleiding van een coach. Ver onder mijn niveau maar ik heb het geaccepteerd omdat ik a)”dreigmenten” vanuit UWV kreeg dat mijn uitkering gekort zou worden en b) met het idee dat ik samen met mijn coach verder zou zoeken naar wat meer passends. (en c) dat ik wellicht vanuit een baan makkelijker een andere baan zou kunnen vinden.)

Het is werk, en ik werk er al 6 jaar, en ben al 3 jaar bezig om te proberen, ook met coaches, wat anders te vinden. Maar gelukkig ben ik er niet. Een ontwikkelingsmogelijkheid van 0,0% heb ik daar.

Laat ik eerst zeggen dat de coaches die ik had hele fijne mensen zijn. En me heel veel geholpen hebben. Behalve aan een baan waarin ik wat meer plezier heb en me wat kan ontwikkelen. En alle fijne gesprekken met vriendinnen en andere mensen, zie ik ook als heel waardevol.

2 donderdagen terug draaide ik een dagje mee met een NLP master practitioner cursus. Hier raakte ik in gesprek met een meisje (vrouw) en zij vroeg ook wat ik deed voor werk, en ik zei dat ik eigenlijk voornamelijk op zoek ben. Ik kreeg de vraag wat ik dan zou willen doen. En wat ik leuk vind om te doen. Zette me weer eens aan het denken.

Maar, ondanks alle coaches en begeleiding weet ik dat NOG niet. Wat ik leuk vind om te doen weet ik wel maar zelfs dat zijn dingen die ik niet aldoor leuk vind om te doen. Dus daar schiet ik niet echt mee op.

Toch is dit steeds de vraag en de kern van het coachen. “wat wil je doen,wat vind je leuk om te doen, waar ben je goed in”

Uiteindelijk kwamen we wel uit op iets waar ik waarschijnlijk goed in zal zijn, en wat me inderdaad ook leuk lijkt om te doen. Software testen. Op meerdere manieren geprobeerd om hierin werk te vinden, maar ik heb er nog geen opleiding in (mijn grote makke, geen beroepsopleiding) en mijn doofheid schrikt erg af. Ik kreeg van iemand te horen dat ik “niet in aanmerking kom voor een baan als software tester bij een commercieel bedrijf”.  Of ik in aanmerking kom weet ik niet maar commerciele bedrijven staan inderdaad niet erg bekend om graag mensen met een beperking in dienst te willen nemen.

Ik heb wel met een commercieel bedrijf een gesprek gehad en het leek of het wat zou worden maar dat verwaterde ook weer en werd dus uiteindelijk niets. Commerciele bedrijven genoeg die in company opleidingen aanbieden, dus dat zou in principe moeten kunnen, maar ik kom er niet tussen. Dat maakt me wel heel erg onzeker of het wel een juiste werkomgeving is voor mij.

En dan nu terug naar de coaching.

Daar vraag ik me af. Is de manier van “wat wil je, wat vind je leuk, waar zou je de komende zoveel jaar nog mee willen werken”, eigenlijk wel een goede manier van coachen?

Ja, voor sommigen zal hij prima zijn.

Voor anderen niet. Ik ben, na zoveel jaar, er nog steeds niet achter wat ik “wil worden als ik later groot ben”. Want eigenlijk..

eigenlijk maakt me dat niets uit.

Overal kan je wat leren, kan je je wat ontwikkelen. En groeien. Dat deed ik ook in mijn baan, pakte klussen aan, organiseerde dingen anders zodat het beter ging enzo. Door omstandigheden is dat steeds meer beperkt, en kan ik weinig meer ontwikkelen.

Ik wil gewoon werken, gewoon een radertje in een geheel zijn, gewaardeerd worden om wat ik doe. Maar ik wil wel graag met plezier naar mijn werk gaan, het gevoel hebben dat mijn bijdrage er wat toe doet, merken dat de tijd ineens voorbij is omdat ik lekker op stoom ben gekomen.

En volgens mij willen wel meer mensen dat.

En die komen, net als ik, eigenlijk niet verder met coaching omdat ze er nooit echt achter komen wat ze dan wel “willen doen”.

Er is zoveel, hoe kan ik kiezen?

Hoe kijken de coaches hier tegenaan? Waarom is het ” wat wil je doen wat vind je leuk” zo ontzettend belangrijk dat DAT helemaal wordt uitgezocht eerst. En.. is het eigenlijk niet logisch dat sommige mensen geen keus kunnen maken, en gewoon ergens willen beginnen en vandaar uit verder? Is de enige weg de weg van dat je iets doet wat je leuk vindt? Kan je dingen niet leuk gaan vinden alleen al omdat je ze doet?

Spreeuwlelijkerds

Bij de praxis hele leuke “vetbollenhangers” gevonden, die we hoog genoeg kunnen hangen om buiten bereik van Sorbet de kater te kunnen hangen. In de achtertuin twee, eentje die we goed kunnen zien van de bank en ook eentje aan het voorraam, zichtbaar vanuit de keuken. aan zo´n hanging basket haak die we nog hadden.

Bollen eraan, het is wel wat vroeg maar dan kunnen ze zich nu al een beetje vol eten voor de winter en bovendien leren ze dan waar het vreten te vinden is.

Achter zijn alle bollen al opgevroten, een drukte van jewelste, het leek wel uitverkoop! Het meest zie ik mussen, daarna flink agressieve spreeuwen en ook wat kauwtjes zijn langs geweest. Ook gezien: koolmees en pimpelmees. Prachtig!

Die spreeuwen echter dat zijn me toch een druktemakers. En in de voortuin maken ze blijkbaar vlak bij het raam flinke herrie. De musjes merk ik niet zoveel van, maar als een spreeuw of meer erop zit dan is het net, als ik een beetje tinnitusgevoelig ben, alsof er steeds iemand op het raam klopt.

Het duurde dan ook even voor ik dat geluid gelokaliseerd had. Raar hoor om te merken dat je de vogels buiten ook ineens hoort! 

goeiemorgen!

Vrijdagavond, ben moe, zitten met veel kaarsjes aan allemaal wat anders te doen, tv staat aan.

Ik kijk een beetje vaag naar de tv en zie een reclameclip met een man die ik vaag herken, die met zijn vingers knipt om te proberen het voor elkaar te krijgen mensen iets te laten doen.

E: “he, dat is die ene man, die ene hypnotiseur, hoe heet ie nou?”

poosje stilte, dus ik dacht alweer aan wat anders

J: “R….. ..o… ,,” (wat ik er van versta dus)

E: “HUH? wat voor ontsteking?”

“oooh Rasti Rostelli”

Dit was wel even een hele rare verkeerd verstaning” zelfs met ci aan goede kant!

K mot naar bed!

 

Truste!

 

Dansweekend in Dansklooster

verwachtingsvolle spanning

uitkijken naar

zin hebben in

ontmoetingen

afwachting

afgooien

ontschromen

losgaan

inkijken

samenspel

rust

spelen

mens zijn

persoon zijn

jezelf zijn

Liefde krijgen

liefde geven

volle lach

innige glimlach

sereniteit

goede raad krijgen

emotie

dikke keel

Warme omhelzingen

afscheid

 

 

 

Goed rapport!

Nou ja, rapport….

Ik ben eind mei getest door de logopediste, dat gaat in november ook weer gebeuren om te kijken of er nog vooruitgang in zit. Helaas hadden we geen test gedaan voor ik begon met CI deze keer, maar de resultaten van 2003 en 2004 waren er wel. Dus een beetje vergelijkingsmateriaal was er wel.

Eerst zinnen liplezen. Staan op een DVD, en een vrouw zit rustig, met een rustige niet afleidende achtergrond, zinnen te zeggen. Zo neutraal mogelijk gezicht. CI hoefde niet uit, SB (logopediste) deed geluid uit. Zinnen zijn “makkelijk” want je kunt veel invullen aan de hand van een paar steekwoorden. Ik kom, met alleen liplezen uit op 81% spraakverstaan . Vrij hoog, maar dat wist ik al. Ik was alleen bang geweest dat het liplezen achteruit zou gaan met de ci maar dat schijnt mee te vallen.

Daarna andere zinnen, wel zelfde mevrouw, maar met geluid erbij. Dan is het spraakverstaan gestegen naar 97%! Nu moet ik wel zeggen dat dat “laboratoriumomstandigheden” zijn, rustige ruimte (hoewel er ergens geboord werd in de buurt), duidelijk lipbeeld, goed stilzittende persoon, goed licht op het gezicht etc en vast ook een heldere stem. Maar toch, het verschil is wel duidelijk.

Toen nog woordjes:  alleen woordjes zijn moeilijker, je kan niks in een context plaatsen. Score zonder geluid bijna zelfde als met zinnen, met geluid erbij iets lager dan bij de zinnen. Evengoed, ook een aardig verschil. Nog wel een opmerking, het ging om de klanken en lettergrepen, dus als ik sok maakte van mok werd het op een of andere manier toch ook geteld.

Blindverstaan, dus alleen geluid en niet die vriendelijke dame om van te liplezen erbij: 26% van de lettergrepen. Wat daarvan leuk is is dat dat 8 jaar terug op 0% stond.

Ik ben blij met dit rapport. Nu afwachten wat het herfstrapport geeft. Zou leuk zijn als er wel een beetje verbetering in zit. Volgens SB gaat de ontwikkeling van de hoorzenuw nog wel een jaar of 2 a 3 door. Wauwie!

Conclusie: mevrouw heeft baat bij het dragen van haar CI.